- savadlı
- okur yazar
Azərbaycanca-Türkcə Lüğət. 2011.
savadlı
Look at other dictionaries:
savadlı — 1. sif. Yazıb oxumağı bacaran. Biçarə tacir məktubu əl əl gəzdirib, heç bir kəs oxuya bilməyib, Gəncədə də ki savadlı molla tapmaq mümkün deyildir. C. M.. // Qrammatik cəhətdən çox düzgün yazan və danışan. Savadlı tələbə. Savadlı şagird. –… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
əhl — ə. 1) sakin, yaşayan; 2) sahib, malik; 3) sözəbaxan, deyilənə qulaq asan. Əhli Allah dindar; əhli beyt peyğəmbərin ailə üzvləri; nəsli; əhli bəsirət zəkalı, gözüaçıq; əhli cəhan dünyada yaşayanlar; əhli cəhl cəhalətdə olan; nadanlar; əhli cənnət… … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
mirzə — is. <fars. «əmirzadə»nin ixtisarı> 1. tar. Şəxs adlarından sonra gəldikdə şahzadəlik, əvvəl gəldikdə isə rütbə bildirir; məs.: Sam mirzə, Abbas mirzə, Əbubəkr mirzə. 2. köhn. Savadlı adam. Mirzələr qəzet yazıb; Aşıqlar dastan eləyib. A. Ə … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
əl — is. 1. Qolun biləkdən dırnaqlara qədər olan hissəsi. Əli ilə tutmaq. Sağ əl. Əllərini yumaq. Əlini çiyninə qoymaq. Əli ilə sığallamaq. Əli ilə götürmək. İnsan işlərinin çoxunu əlləri ilə görür. – Tək əldən səs çıxmaz. (Ata. sözü). Əfsus ki,… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
faxra — (Sabirabad) 1. bilikli, savadlı 2. ağıllı … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
basəvad — f. və ə. savadlı, oxumuş … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
mirzə — f. əsli ə. «əmir» və f. «zadə» 1) şəxs adından sonra gəldikdə şahzadəlik, əvvəl gəldikdə isə rütbə bildirir; 2) savadlı adam; 3) yazı pozu ilə məşğul olan katib … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
sahibrəqəm — ə. «rəqəm (yazı) sahibi» savadlı … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
təhsildar — ə. və f. təhsilli, savadlı; 2) dövlət vergilərini toplayan məmur … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
təhsilkərdə — ə. və f. təhsil almış, savadı olan; savadlı … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
ərbab — ə. «rəbb» c. 1) t. yiyə, sahib; 2) t. mülkədar. Ərbabi daniş alim(lər); ərbabi hunər hünərli(lər); ərbabi qələm savadlı(lar); ərbabi süxən söz ustaları, natiqlər; ərbabi təvarix tarixçi(lər); ərbabi vəfa vəfalı adam(lar); ərbabi vüquf… … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
